الهی به مستان میخانه ات ...... به عقل آفرینان دیوانه ات

به میخانه وحدتم راه ده ...... دل زنــده و جان آگاه ده

می ای ده که چون ریزیش در سبو ...... بـــــر آرد ســــبو از دل آواز هــــو

از آن می که گر شب ببینی به خواب ...... چو روز از دلــــــت ســر زنــد آفتاب

می ای سر به سر شور و مستی و حال ...... ازو یــــــــک قــــــدم تا در ذوالــــجلال

دلا خیز و پایی به میخانه نه ...... صــــــلایی بمستان دیوانه ده

دماغم زمـــــیخانه بویی شنید ...... حذر کن که دیوانه هویی شنید

تو در حلقه ی می پرستان درا ...... که چیزی نبینی به غیر از خدا

به میخانه آی و صفا را ببین ...... مــبین خوشتن, خدا را بـــبین